Franz West – Wikipedia, the free encyclopedia

Franz West (German: Franz West) (born February 16, 1947 in Vienna) is an Austrian artist who currently resides in Vienna. West studied at the Academy of Fine Arts Vienna with Bruno Gironcoli. He is married to the Georgian artist Tamuna Sirbiladze who too is based in Vienna.

His radical art, which started as a reaction to the Viennese Actionism movement has been exhibited in museums and galleries for more than three decades.[1] Over the last 20 years he had a regular presence in big expositions like Documenta and the Venice Biennale.[2]

via Franz West – Wikipedia, the free encyclopedia.

NOVA – detail – Uitzendingen – De terugkeer van professor buikhuisen

Vertrek

Onderzoek naar de biologische aspecten van crimineel gedrag was voor progressief Nederland onaanvaardbaar. Hugo Brandt Corstius, die onder zijn pseudoniem Piet Grijs in Vrij Nederland een serie columns tegen Buikhuisen schreef, en socioloog Cees Schuijt startten een keiharde anti-Buikhuisen-campagne die eindigde in het vertrek van de professor. Vandaag is Wouter Buikhuisen terug in Leiden en geeft hij uitgerekend aan de universiteit die hem destijds liet vallen, een gastcollege. Op het symposium ‘Criminologie in de 21ste eeuw’ sprak hij voor het laatst in het openbaar.

via NOVA – detail – Uitzendingen – De terugkeer van professor buikhuisen.

Electrified 02 @ S.M.A.K.

– Hacking Public Space staat – naast het aftasten van de grenzen tussen de verschillende kunstenvelden en de manier waarop kunstenaars de publieke ruimte vandaag betreden – ook voor ‘onderzoek’ naar veranderende tendensen die de notie ‘publieke ruimte’ de afgelopen dertig jaar in zwang houden. In die zin presenteert het project zich als een complementair drieluik: zestien internationaal opererende kunstenaars met zeer uiteenlopende achtergronden tonen bestaand en nieuw werk in het museum. Meer dan de helft van hen onderneemt ook acties in de stad – zogenaamde ‘city hacks’. Deze worden gedocumenteerd en gaandeweg in de tentoonstelling geplaatst.

via S.M.A.K..

nederland: blur and blotch / Ann de Meester

Over de vermeende c***** in de (Nederlandse) kunst

Blur and blotch

De verbeten verbijstering

Ik ben zo overmoedig te stellen dat er geen sprake is van een c***** (crisis dus), noch in de kritiek, noch in de musea en al helemaal niet binnen de kunst zelf. Wat is er dan wel aan de hand ? Als er al sprake is van een algemene probleemstelling dan situeert die zich volgens mij in onze perceptie en conceptualisatie, de manier waarop wij het fenomeen actuele kunst benaderen en bekijken. Het probleem lijkt niet te liggen bij de ‘producenten’ of ‘transmitters’ maar wel bij de zogenaamde ‘receivers’. Het lijkt alsof er zowel bij het ‘grote publiek’ – ‘de mensen’ – als bij de zogenaamde incrowd – waarvoor we doorgaans de al even algemene en nietszeggende term ‘de kunstwereld’ hanteren – in veel gevallen een (lichte) vorm van verwarring of desoriëntatie heerst.

via nederland: blur and blotch.

I love art, you love art, we all love art, this is love

I Love Art, You Love Art, We All Love Art, This is Love. Een pamflet over de kunstwereld door Frank van de Veire

I am back from the death and on the way to the parting under the sound of the thousand cameras. Click click click…
Jan Fabre, Angel of Death

‘In de 21ste eeuw schreeuwt de kunst de slapers wakker.’ Deze zin staat op een kaart die een tijd geleden werd rondgestuurd door het SMAK, ondergetekend: Sas van Rouveroij, Eerste Schepen. Op de achterkant van de kaart een foto van het befaamde kunstenaarskoppel Abramovic en Ulay dat elkaar van heel dichtbij in het gezicht schreeuwt. De kaart richt zich ongetwijfeld niet tot degenen die nog wakker geschreeuwd moet worden, maar tot degenen die al wakker zijn. Alleen zij kunnen immers begrijpen dat ‘kunst de slapers wakker schreeuwt’. Al wie de kaart in de bus krijgt voelt zich meteen behoren tot de wakkeren die aan de kant van de kunst staan, niet tot degenen die tot op de dag van vandaag nog steeds niet wakker zijn en dus nog moeten worden wakker geschreeuwd. – Gelukkig dat wij al lang de wakkere vrienden van de kunst zijn. Gelukkig dat wij de kunst niet meer nodig hebben om te ontwaken. Wij zijn immers al wakker en de tijd dat wij ooit door de kunst werden wakker geschreeuwd is zo veraf dat wij er ons niets meer van kunnen herinneren. Maar wij houden toch nog van de ontroerende aanblik van al die mensen die staan aan te schuiven om door de kunst te worden wakker geschreeuwd en zich, de slaap uit de ogen wrijvend, langzaam aan braafjes bij ons voegen. Ze geven ons het warme gevoel dat kunst nodig is. Zij geven gestalte aan ons geloof in de kunst. Wij, de wakkeren, kijken elkaar vol verstandhouding aan. Neen, de kunst schreeuwt ons niet wakker, zij herinnert ons aan onze wakkerheid. Zij knipoogt naar ons en wij knipogen terug. Dat is wel een beetje een saaie boel, maar het vervult ons toch met tevredenheid. – ‘Wij hebben het geluk ontdekt, zeggen de laatste mensen, en knipogen.’ (Nietzsche, Zarathoestra)

Kritiek als fetisj, of: zolang we maar blijven praten

via www.kunstonline.info | levelOne | biblios | i love art, you love art, we all love art, this is love.