HUNTING IN THE DARK

Automated Doors, 2013

via Metropolis M » Reviews » Palais de Hollywood.

 

Ryan Gander: The Fallout of Living at Lisson Gallery, London. | Aesthetica Blog.

Speaking about that work, the artist said: “There is repetition, chemical reaction, reproduction, formation, and vitality; but the existence of a system is uncertain.” In other words, most of the action takes place with limited, if any, control by the artist. Growing moss is welcomed here, even encouraged. And as a matter of fact, the Paris show is itself basically “growing” on another representation – the rails and remains of the Mike Kelley exhibition that was in the gallery immediately before Huyghe’s retrospective. This self-generating world is conceived to vary in time and space, almost indifferent to human presence, past and present; and the unregulated nature of such an experiment is meant to generate unfixed narratives and “breathing” monuments actually, it all operates as the opposite of a monument, since the works, rather than representing a firm statement, are subject to continuous shifts between different resolutions, releasing and receiving in a state of permanent osmosis. Huyghe is more interested in transitions than conclusions; he ’s looking at the stops along the railroad rather than the final destination, inquiring into the dynamic chain of events rather then the epilogue. And some of these events are so temporal that they literally fade or melt away over time, like the ship made out of ice that the artist placed in the Kunsthaus Bregenz as part of his “L’Expedition Scintillante: A Musical,” in 2002.

via Pierre Huyghe at Centre Pompidou, Paris / MOUSSE CONTEMPORARY ART MAGAZINE.

*Invisible Script *is gebaseerd op een aantal verlangens, zowel conceptueel als formeel, die convergeerden in dit project. Het eerste verlangen was om een tentoonstelling te realiseren als een machine, één die dag en nacht zichtbaar is, 24 uur per dag – van binnenin de tentoonstellingsruimte of van buitenaf, door het grootst mogelijke raam.

Een machine ook als een mechaniek, autonoom en met zijn eigen temporaliteit. Het tweede verlangen was om een tentoonstelling te concipiëren die gebaseerd was op een roman, op fictief materiaal. Aangezien wij romans kunnen adapteren voor het witte doek, vroeg ik mij af wat er zou gebeuren als ik een roman zou omvormen tot een tentoonstelling, met kunstwerken die gekozen zijn op basis van deze criteria, op basis van een bepaald script. Het is echter niet de bedoeling dat het script zichtbaar is, maar vooral fungeert als filter: een “invisible script”. Deze titel gaf ik aan een tekst die ik in 2003 in het tijdschrift Trouble publiceerde. Hierin belichtte ik de idee van verborgen scenario’s in verschillende tentoonstellingen die geconcipieerd waren door kunstenaars als Pierre Huyghe, Philippe Parreno, Liam Gillick of Boris Achour. Al deze vooronderstellingen kwamen samen in de roman De uitvinding van Morel, die de Argentijnse schrijver Adolfo Bioy Casares in 1940 publiceerde. In dit korte verhaal ontdekt de geïsoleerde verteller, die op een verlaten eiland woont, dat hij deze vijandige omgeving deelt met een gezelschap andere figuren, die nochtans tamelijk onverschillig lijken te staan ten opzichte van hun barre omgeving. De bange maar gefascineerde verteller bespiedt hen en probeert met enkele van hen in contact te treden. Hij wordt verliefd op een vrouw die hem niet lijkt op te merken, hem niet eens lijkt te zien. De tijd verstrijkt, en elke dag herhalen deze figuren eindeloos dezelfde handelingen, dezelfde gesprekken, dezelfde gebaren. Het einde van de roman wijst uit wat er echt met deze mensen aan de hand is: zij zijn 3-dimensionale projecties, die door een machine worden gegenereerd – de uitvinding van Morel. Zij zijn in het verleden opgenomen, en de machine reproduceert hun beelden in het heden, steeds weer opnieuw

W139 – Invisible Script.

 

BORIS ACHOURCOSMOS—2001—DOOR | BORIS ACHOUR.

Een basiselement in de klassieke cinema: een shot nodigt uit tot een reverse-shot. Bij afwezigheid wordt de mogelijkheid om in te gaan tegen het vertoonde ontzegd. Elke vorm van ‘andersheid’ wordt geweerd. Het is net de opening naar het en de andere dat Serge Daney altijd heeft gezocht en verdedigd in zijn ultieme object van affectie, Cinema. Het is het verdwijnen ervan, in de maalstroom van de televisie- en informatiecultus, dat tijdens zijn laatste levensjaren uitgroeide tot zijn grootste bekommernis. Het probleem, aldus Daney, is niet dat er teveel beelden zouden zijn, maar wel teveel beelden die we reeds ontelbare keren hebben aanschouwd, beelden die zich gemakkelijk laten ontcijferen maar helemaal niks meer laten zien. “De schaarste aan beelden begint wanneer die twee samenhangende handelingen, zien en tonen, hun vanzelfsprekendheid verliezen en als het ware verzetsdaden worden.” Hij schreef het in 1991, als antwoord op de verslaggeving van de toenmalige Golfoorlog, een conflict dat niet enkel werd beslecht op het terrein, maar ook op televisie. Wat zich voor onze ogen afspeelde was een gecontroleerd mediaspektakel – inclusief trailers, dagelijkse live feeds en sequels – dat niets anders te kennen gaf dan haar eigen functioneren. Wat we te zien kregen waren geen beelden, maar louter ‘beeldmateriaal’, geen nieuws, maar ‘actualiteit’.

Tekst door Stoffel Debuysere voor OPEN, Cahier voor kunst en het publieke domein, december 2011
(verscheen in geredigeerde versie)

via Op zoek naar een tegenbeeld | Sabzian.

Museum to scale 1/7 is an initiative by Ronny Van de Velde which has been developed by the artist Wesley Meuris. In accordance with a firmly established postmodern tradition, the museum is at once subject and object of an intervention that operates as a mise en abîme – that is, the representation of an object using the object itself as a frame of reference. Museum to scale features more than a hundred miniature exhibition rooms at a scale of 1:7 that are devoted to Belgian artists and Belgian artistic movements.

MUSEUM TO SCALE.

 

Probe is an exhibition space, with walls no higher then 1,10m and a surface of 6m2. It’s a test lab, an artistic skinner box. Its small and practical dimensions enables artists, to create works on scale, that are unthinkable in real life. The architecture of the space is flexible and wholly subservient to the exhibition: walls can be extended, doors can be removed, a floor made of glass, mirrors or wood, even the lighting situation can be fully controlled. Albeit a physical space, Probe is only accessible on the internet. The registration of the exhibition is the exhibition.

Probe’s flexible dimensions proposes questions, as to the nature of space, seeing for example, that Probe can be wholly absorbed by the installation it contains. Exterior or interior, architecture or sculpture become relative notions. Probe can also be used as an exhibition making tool. The Height, size and sequence of several works can be researched without ever having to drill a hole. Sketches can be used as dummies, scale warps achieved in seconds.

Probe is initiated by Suze May Sho who started the project in 2008.

Probe.