De vrouw met de sjaal aan de overkant van het perron is met het verkeerde been uit bed gestapt, de man met de baard verbergt een mysterieus geheim. Dat is althans wat op het scherm dat boven hun hoofd hangt, gezegd wordt. Niets ervan hoeft waar te zijn, maar het zou toch waar kúnnen zijn. In het metrostation wordt gespeculeerd over het leven van anonieme individuen, toevallige passanten. In Sometimes I think, I can see you transformeert Mariano Pensotti vier schrijvers tot literaire bewakingscamera’s.

via Sometimes I think, I can see you | Kunstenfestivaldesarts.