Badiou ontwikkelde zich in Frankrijk tot spraakmakend criticus van het postmodernisme, de filosofische stroming die iedere waarheidsaanspraak als subjectief afwijst. Hij bestrijdt tevens de nadruk die er in integratiedebatten, ook door filosofen, wordt gelegd op het onoverkomelijke verschil tussen groepen van verschillende etnische herkomst en op de herleefde idee van een nationale identiteit. Dit leidde in het weekblad Le Nouvel Observateur vlak voor kersmis 2009 tot een twistgesprek met de filosoof Alain Finkielkraut, waarin Badiou stelde dat de idee van een nationale identiteit in essentie een reactionair concept betreft. Alain Finkielkraut, gerenommeerd links criticus van de multiculturele samenleving, verwierp Badiou’s kritiek als een ontkenning van zijn eigen wortels. Badiou, zelf atheïst, beschouwt de apostel Paulus als de grondvester van het universalistische denken. Aan het slot van zijn boek over Paulus zegt Badiou dat het universele niet de ontkenning inhoudt van het particuliere.”Het gaat erom een non-conformisme te ondersteunen in verhouding tot wat ons steeds conformeert. Het denken wordt op de proef gesteld en enkel door het universele – in een ononderbroken arbeid, een inventief traject – van die beproeving bevrijd.” In: Paulus. De fundering van het universalisme 2008, p. 188